رئوف آذری ویروس کرونا، ویروسی است که به سیستم ایمنی فردی ما حمله می‌کند و اگر بدن فرد بیمار، نتواند در مقابل آن، مقاومت نشان دهد، محتمل تا مرگ بیمار پیشروی خواهد داشت! تا اینجا، چندی از چند میلیون و میلیارد به مرگ که سرنوشت حتمی همه‌ی آن هفت تا هشت میلیارد است، مبتلا شده و سرجمع قربانیان آن از ابتدای ظهور آن در چین تا به امروز که به قم رسیده است، رقمی کمتر از ٢٠٠٠ نفر است که آن هم البتّه قابل توجّه و تأسّف و صد البتّه قابل کنترل می‌بود اگر که کرونا ویروسهای زندگی جمعی ما نبود! نیّتها و نگرش‌ها، باورها، دانشها و اندیشه‌ها، کنش‌ها و واکنش‌ها، زبان و قلم و قدم و درهم هریک از ما در این پهن جغرافیای زندگی، چون چاقوی جرّاحی، ظرفیّت دو وجهی اثرگذاری دارند كه اگر خالص، مثبت، عاقبت نگر، درمانگر، مهرورزانه و به‌جا و به راه و عام‌المنفعه اعمال و به كار گرفته نشوند، پیش و بیش از «ویروس كرونا»، به مرگ جمعی، مبتلایمان خواهند كرد! امروزه «سوء ظن»، «عیب‌كاوی»، «زهردانشی»، «بدكاری»، «شمشیرقلمی»، «كج قدمی»، «كثیف درهمی» و از همه مهم‌تر «حكمرانی بد» و «شهرنشینی بدتر» هریك از ما مسؤولان و ساكنان این جغرافیا جز عدّه‌ای محدود و معدود، چون اسیدی بر پیكره‌ی روح جمعی روان شده و جالب این است كه «حكمرانان»، مردم را و «مردم»، حكمرانان را مقصّر می‌خوانند و می‌دانند و كمتر كسی بر «مسؤولیت» و»رسالت ذاتی» خود، وقوف دارد و اگر هم دارد در عمل كمترین كنشی خردمندانه و معقولانه و اصلاحگرانه، نشان نمی‌دهد و اگر هم موارد معدودی باشد، در تاریكی وهم و «دروغ» و «بی اعتمادی»، ناپیدا می‌ماند و اگر هم گم نشود، بی‌اثر و كم‌اثر می‌گردد! امروزه نه «سیستم ایمنی» فردی بلكه «سیستم ایمنی جمعی» ما، در مقابل حمله «كرونا ویروس»های زیست جمعی ما، كم آورده است و باید كه بیش از تمركزمان بر راه‌های پیشگیری از ابتلا به ویروس كرونا و درمان آن، بر پالایش ذهن جمعی، زیست شهروندی و حكمرانی مان از «كرونا ویروس» بینش، منش، كنش، و واكنش جمعی، همّت گماریم كه اگر كه در آن میدان توفیق یابیم، قرنطینه كردن «ویروس كرونا» در icu و ccu های بیمارستان همدلی، همنوایی، مهربانی، عشق و خرد جمعی‌مان، سهل و آسان است! تمركز و ترس جمعی امروزمان از «ویروس كرونا» در هیأت یك عامل بیماری فردی و ناقل به جمع، نشاید و نباید كه از هم‌اندیشی‌ها، گفت‌وگوها و راهكارگزینیهای اساسی‌مان برای زدودن «كروناویروس»های زیست جمعی، مغفولمان گرداند كه اگر به این ناهشیاری جمعی و زیستی مبتلا شویم هر میكروب كوچك و هر ویروس سرماخوردگی و آنفولانزایی نیز، «كرونا ویروسی» خواهد شد كه در چشم برهم زدنی، زیست جمعی و سرنوشت جمعی‌مان را جهنّم خواهد كرد.. امروز، فرصت مغتنمی است تا هوشمندانه و خردمندانه و صد البتّه همدلانه و خالصانه، «كرونا ویروسها»ی زیست جمعی و ساحت شهروندی و حكمرانی جغرافیایی‌مان را نشانه رویم بلكه بشود قبل از كنترل بیماری كرونا، بر آن فایق آمد كه مقدّمه‌ی كنترل تمام بیماریهای همزیستی و تهدیدگر حیات جمعی و فردیمان خواهد بود، نخواهد بود؟! باید كه دست مان را از زنجیره‌ی «كرونا ویروس»های جمعی خارج كنیم و لحظه‌ای تأمّل كرده و با ذهن‌پالایی و كنش‌پالایی، از تخریب ذهنی جمعی و آلوده كردن زیستگاه جمعی‌مان بپرهیزیم... نترسیم و نهراسیم و هریك از میزان اثر «خودجمعی»مان شروع كنیم تا سلامت «خود فردی»مان نیز مستدام برقرار بماند...